Van cantussen tot chronische vermoeidheid: Jelle over zijn VUB-jaren, kringleven en doctoraat

Een gesprek met Jelle: alumnus, assistent, doctoraatsstudent én ouwezak van Mesacosa

Wat begon als een omweg rond Leuven, werd een jarenlange tocht door studentikoze vriendschappen, dissectiezalen en onderzoeksgroepen. Vandaag combineert Jelle zijn liefde voor kinesitherapie met een doctoraat over mentale vermoeidheid. En de VUB? Die blijft het decor van zijn verhaal.

Een onzekere start: “Juist voor het toelatingsexamen had ik er zo echt geen zin meer in”

De beslissing om kinesitherapie te studeren aan de VUB kwam niet voort uit een plotse roeping. Integendeel. Aanvankelijk droomde Jelle van geneeskunde in Leuven, vooral omwille van de sfeer: “Die avond zag ik hoe de studenten uitgingen en dat leek supercool.” Maar thuis werd de richting veranderd: “Mijn pa zei: we gaan niet naar Leuven, we gaan naar Brussel.”

De medische interesse bleef, maar vlak voor het toelatingsexamen geneeskunde voelde hij de motivatie wegglippen. “Ik heb het nog meegedaan, maar uiteindelijk niet door geraakt.” Wat dan? Kinesitherapie leek een richting waarin zowel zijn interesse in het lichaam als in beweging samenkwamen. “Ik wist er eigenlijk vrij weinig over, maar het voelde juist.”

Het feit dat hij niet meteen bezig was met de levensbeschouwelijke identiteit van de VUB, zegt veel over hoe de meeste studenten instromen. “Ik was daar totaal niet mee bezig... maar eenmaal op de VUB heb ik daar heel veel over geleerd en heel veel respect voor gekregen.”

Vrienden maken in het hooi: hoe het kringleven hem vormde

Wie met Jelle spreekt over zijn studententijd, merkt snel dat zijn sociale ontwikkeling minstens even belangrijk was als de academische. Die begon in de trein richting Brussel, met een groepje oud-klasgenoten uit Halle. Maar het waren de studentenactiviteiten die hem écht openbraken.

De GWP-week, een intensieve kennismakingsweek voor kiné- en LO-studenten, bleek de perfecte voedingsbodem: sport, humor en samenhorigheid. “Dat was eigenlijk een hele week lang bonden met je jaar. Ik weet nog heel goed dat we American football deden.”

Tijdens die week vond zijn eerste cantus plaats. Ondanks dat hij toen nog niet dronk, raakte hij gegrepen door de sfeer. “Ik vond dat zo fantastisch. Ik lag plat van het lachen.” De stap naar een doop volgde snel. “Ik dacht: nu moet ik gewoon naar alle activiteiten beginnen gaan.”

“Door mij te laten dopen, ben ik meer uit mijn schulp durven kruipen... ik heb daardoor ook meer en meer mensen leren kennen.”

Zijn kringengagement binnen Mesacosa groeide gestaag. Van schacht, die tijdens zijn doop alles won op de Olympische spelen, tot penningmeester — Jelle maakte het allemaal mee. Wat overblijft, zijn vriendschappen die standhouden tot vandaag. “Dat zijn nog altijd vrienden voor het leven."

Maar hij nuanceert ook: “Het is een groot misverstand dat gedoopte mensen alleen maar omgaan met mensen die ook gedoopt zijn.” Voor Jelle was het kringleven geen filter, maar een katalysator.

De impact van goede lesgevers: “Jo is iemand met heel specifieke quirks”

In de academische sfeer waren het vooral enkele docenten die het verschil maakten. Professor Jo Nijs en Romain Meeusen inspireerden niet alleen door hun kennis, maar vooral door hun manier van lesgeven. “Jo geeft heel goed les. Maar als je gsm afgaat, moet je 10 kangoeroesprongen doen. Ik was elke keer doodsbang dat mijn gsm ging afgaan.”

Deze speelsheid gecombineerd met inhoudelijke sterkte maakte indruk, maar de echte passie kwam pas in het tweede jaar bachelor, bij de dissectielessen. “Dat is nog steeds mijn favoriete les ooit.” Jelle ontdekte de kracht van praktische anatomie en vond het boeiend om zelf dingen te ontleden, te zien, te begrijpen.

Het was daar dat het idee ontstond om zelf ooit les te geven. Het werd het begin van een academische ambitie.

Doctoreren: een verhaal van toeval, overtuiging en nieuwe inzichten

De stap richting onderzoek verliep met horten en stoten. Zijn eerste contact met onderzoek binnen Pain in Motion, over chronische pijn, voelde niet helemaal juist. Maar tijdens het alumni-event van de faculteit liep hij Bruno tegen het lijf, assistent bij de sportvakken. Die deed onderzoek binnen MFYS (menselijke fysiologie en sportkinesitherapie) — en dat wekte Jelles interesse.

“Bruno zei: ‘Als je mij een mailtje stuurt met een goede reden waarom je van onderwerp zou willen wisselen, dan kan ik dat eventueel regelen.’” Jelle nam die kans met beide handen: hij stuurde een uitgebreide motivatie, kreeg groen licht en stapte over.

In zijn nieuwe onderzoeksgroep ging hij aan de slag met een onderwerp dat hem tot vandaag boeit: mentale vermoeidheid en de variabiliteit in prestaties. Waarom beïnvloedt mentale vermoeidheid ons lichaam en ons denkvermogen? En waarom verschilt dat per individu?

“Ik wil gaan kijken... is die variatie ook gelinkt aan geslacht, leeftijd, psychologisch niveau, trainingsniveau, slaapgedrag?”

De resultaten bevestigen de complexiteit van het onderwerp. “Er is een effect, maar het is vrij klein en heel gevarieerd.” Vooral context speelt een cruciale rol. “We hebben een proefpersoon gehad die juist een kindje had gekregen... en daaraan zie je dat het situationele ook ongelooflijk veel meespeelt.”

Falend vooruitgaan: over tegenslag, kritiek en groeipijnen

Een doctoraat is geen rechtlijnig parcours. Dat weet Jelle intussen maar al te goed. “In het begin lijkt een fout alsof het einde van de wereld is.” Het leren loslaten van verwachtingen, het omgaan met kritiek, het bijsturen van plannen — het hoort er allemaal bij.

Zijn groeiproces was er één van bescheidenheid en reflectie. “Ik heb het gevoel dat ik daarin superveel gegroeid ben de laatste jaren.” Dat hij na zijn studies niet meteen kon starten met een FWO-mandaat, compenseerde hij met onderwijs- en administratieve mandaten. Die brachten hem op verschillende plaatsen binnen de VUB en gaven hem inzicht in de werking van de universiteit.

Van student naar collega: vertrouwd terrein, nieuwe rol

Vandaag is Jelle medewerker aan de VUB, waar hij doceert en onderzoek doet. Dat hij zelf alumni is, beschouwt hij als een groot voordeel. “Het is eigenlijk heel moeilijk om de structuur te begrijpen als je er niet al in zit.”

“Ik heb de VUB leren kennen als student, en nu ervaar ik die universiteit vanuit een andere hoek. Dat is ongelooflijk verrijkend.”

Zijn betrokkenheid is diep, maar niet blind. “Ik ben altijd lyrisch over de VUB... tot op sommige vlakken. Want niets is perfect.” Als ambassadeur ziet hij zichzelf pas wanneer mensen hem ernaar vragen. Zijn advies is genuanceerd: “Kies de universiteit die bij je past. Wat bij mij werkte, werkt niet noodzakelijk voor iemand anders.”

Alumniwerking: betrokkenheid als wederkerigheid

Tot nu toe is Jelle nog niet naar OSB-activiteiten geweest, al spreekt het galabal hem wel aan. “Ik heb soms het gevoel dat mijn vrienden daar niet gaan zijn... maar het ziet er wel heel leuk uit.”

Zijn visie op alumniwerking is helder: betrokkenheid moet betekenisvol zijn. “Als je naar het OSB-galabal gaat, dan is dat vooral een beloning voor jezelf: je ziet je vrienden terug.” Maar alumni kunnen ook inhoudelijk iets betekenen, via raden en overleg. “Dan is de beloning dat je inspraak krijgt in wat er met de opleiding gebeurt.”

De blik vooruit: wat na zijn doctoraat

Jelle droomt ervan om ook na zijn doctoraat aan de VUB te blijven. Lesgeven en onderzoek combineren — dat is het doel. “Misschien ooit professor worden. Of decaan, wie weet.”

Al beseft hij dat de weg lang is: “Om decaan te worden moet je minstens hoogleraar zijn. Dat duurt lang. En er moet ook budget zijn om je te kunnen promoveren.” Maar de ambitie is er. “Ik zal daar zeker geen nee tegen zeggen.”

Tussen campus en stad: verborgen parels en gedeelde plekken

De VUB is meer dan alleen aula’s en labo’s. Jelle ontdekte pas laat de buurt Cim d’Ix, met zijn gezellige bars. “De Mylène heeft heel goede cocktails.” In Jette prijst hij de rust van het Laarbeekbos en de zomersfeer aan de Tempus.

Zijn pleidooi voor uitwisseling is oprecht: “Voor de mensen van Etterbeek: ga sowieso naar FK Cocktail TD. Voor de mensen van Jette: kom gewoon af naar Etterbeek!” Volgens Jelle zijn het net die ontmoetingen tussen verschillende opleidingen, karakters en campussen die het studentenleven rijk maken.

Wil je meer te weten komen over het onderzoek van Jelle? Druk onderaan de knop om de podcast "Excuses aan proefpersoon 008 - Missen is wenselijk" van Eos Wetenschap te beluisteren.

Beluister de podcast